Kiedy właściwie kończy się lato? W dzieciństwie zdaje się nie mieć końca, jak wszystkie pory roku. Potem, kiedy się chodzi do szkoły, kończy się pierwszego września, gdy w galowym ubraniu idzie się na rozpoczęcie roku szkolnego i trudno zrozumieć, dlaczego – choć nadal jest upał i świeci słońce – wakacje się skończyły. Później koniec lata przesuwa się na pierwszego października, gdy zaczyna się rok akademicki. A kiedy już zacznie się pracować, można nie zauważyć, kiedy lato przyjdzie i przeminie. Dopiero dzieci przypominają nam, że lipiec i sierpień to dwa miesiące złotej wolności. Bo tylko gdy chodzimy do szkoły, wakacje są czasem „pomiędzy” – między jedną, już zaliczoną klasą a następną, która jeszcze się nie zaczęła. Czarodziejskim czasem, kiedy nic się nie musi.
Pamiętam z dzieciństwa wakacje w Żegiestowie – kąpiele w Popradzie, zbieranie pieczarek na Górze, wyprawy do miejscowej biblioteki i czytanie z wypiekami na twarzy o przygodach hrabiego Monte Christo i Pana Samochodzika.
Dworek w Stryszowie, ze skrzypiącym drewnianym balkonem okalającym całe piętro, okrągłymi okienkami przy frontowych drzwiach i zimną kamienną podłogą w jadalni.
Harcerskie namioty rozbite nad jeziorem Szeląg, na Wolinie, nad rwącym potokiem w Powroźniku.
Każde wakacje były jedyne i najpiękniejsze.
Niespodziewany koniec lata – i jak tu się pocieszyć? Brać przykład z kotów. Miki nie myśli o tym, że już niedługo moja siostra zapakuje go do auta i przywiezie z powrotem do Krakowa. Leży w ciepłym popiele jak traper na Dzikim Zachodzie i nie zawraca sobie głowy zjawiskami astronomicznymi.
Bo lato wróci. Mało tego, z każdym dniem jest bliżej 🙂
Poczeka hamak i znów będzie można w nim czytać, od czasu do czasu podnosząc wzrok na widok. (Jestem nienasyconą amatorką widoków, z czego czasem żartuje rodzina).
Poczeka Bałtyk i znów przyjdzie ta zapierająca dech w piersiach chwila, gdy stajemy na wysokim brzegu i otwiera się przed nami bezkresne morze.
Poczekają nadmorskie kościoły i dalmatyńskie miasta. Mają setki lat i nigdzie im się nie spieszy.
Znów będzie można napić się wina, odetchnąć zapachem pinii i posłuchać trzeszczenia cykad. I zobaczyć, jak po burzy lato rozwiesza na niebie tęczę.
O naleśnikach ze świeżymi malinami trzeba będzie na jakiś czas zapomnieć, za to można się zajadać knedlami ze śliwkami. Oczywiście najlepsze są te, które robi moja mama 🙂
Co z tego, że w ogrodzie coraz więcej opadłych liści.
Weźmy grabie i do roboty! A potem weźmy przykład z kotów. Każdą sytuację można wykorzystać.
I w każdej zobaczyć dobre strony.
Bo choć niedługo trzeba będzie zamknąć na zimę letni dom, i on, i widok, i ławka poczekają na nas.
